Direct nadat ik me als vertrouwenspersoon had geïntroduceerd bij een afdeling, kwam een van de medewerkers op mij af: “Hee, goede presentatie man! Goed om zo iemand te hebben hier.”

Nog enigszins in de adrenaline van het moment (presenteren is niet mijn ding), bedankte ik hem wat gehaast en wilde ik eigenlijk het liefst weer naar mijn eigen bureautje vluchten, toen hij er achteraan vermeldde: “Niet dat het er echt mee te maken heeft, maar ik had hier vorige week ook zo’n situatie die ik echt ongemakkelijk vond”. Ok, ik wist al dat ik eigenlijk even zou moeten blijven plakken na de presentatie, en dit is dus waarom.

Wat is er gebeurd?

“Wat is er dan gebeurd?”, vroeg ik. “Nou, er werkte hier vorige week een meisje via het uitzendbureau en die had zo’n kort shirtje aan, dat ik alles gewoon kon zien. Dat vond ik erg ongemakkelijk. Het leverde me ook nog opmerkingen op van de chauffeurs die goederen kwamen afleveren. Dat komt als bedrijf ook niet professioneel over”.

“Ok, dat kan ik me voorstellen. Hoe heb je daarop gereageerd?”, vroeg ik. Daarop raakte hij wat geïrriteerd: “Ik heb haar leidinggevende gevraagd om er wat aan te doen, maar dat gebeurde niet. Ze moet toch gewoon de kledingvoorschriften opvolgen?”.

De medewerkster in kwestie werkte dus via een uitzendbureau en is na die dag niet meer terug gevraagd. Ik weet niet of dat op aangeven van de leidinggevende zo is. Heb bij de melder aangegeven dat hij daar eventueel naar kan vragen.

Overwegingen

Ik ben me pas na het gesprek een paar dingen gaan afvragen:

• Had het er echt niets mee te maken? Deze man voelde zich duidelijk ongemakkelijk bij de kleding van de jongedame.
• Is kleding niet ook een uiting, en dus een onderdeel van ‘gedrag’?

Ik heb verschillende mensen gesproken, waaronder enkele andere vertrouwenspersonen en een trainer van vertrouwenspersonen. De meningen liepen nogal uiteen. De trainer deelde mijn mening dat de manier waarop mensen zich kleden onderdeel van hun gedrag is, en dat mijn collega zich daar geïntimideerd door mag voelen. Anderen vinden ongewenst gedrag wel van toepassing, maar seksuele intimidatie te ver gaan.

Ik heb in totaal hooguit 10 minuten contact gehad met de melder. Ook dat was een reden om te twijfelen of ik wel als een ‘echte’ melding moest zien. De situatie was niet erg complex. Hij had net mijn presentatie gehoord, er waren weinig emoties in het spel, en de ‘dader’ was alweer uit beeld. Maar een volgende keer zou ik toch even met hem gaan zitten.

Conclusie

Op basis van deze overwegingen heb ik besloten om, na nog een kort gesprek met de collega, de melding toe te voegen aan het jaarverslag: ongewenst gedrag, seksuele intimidatie.

Al met al voelt mijn collega voelt zich nu wel serieus genomen, wat na zijn melding bij de leidinggevende niet het geval was. Bovendien is er ook via deze weg weer extra aandacht voor het (laten) opvolgen de kledingvoorschriften.